son yazımda hayat bir masal değil demişim...doğru demişimde pratik olarak tecrübe etmemişim..haksızlık etmiyeyim kendime..içi boş bi laf değildi..yazarken ki ruh halimi bugün gibi anımsıyorum..sadece şu yaşıma kadar yaşadığım en koyu gerçekçiliği tatmamıştım..okuyunca ağzı iyi laf yapan teorisyen bir liseli havası gördüm kendimde.
oysa şimdi yazmaya henüz parmaklarımın bile varmadığı,içimi düğüm düğüm eden,boğazımı ahtapot gibi sıkan ve her dokunuşta deli gibi kanayan ve hep kanayacak yaram, yaramız açılmamıştı daha..
bu süreç bizi başka bakan bireylere dönüştürdü.dönüştürdü, pekiştirdi ama olmasaydıda olurdu..
bu bir prova yazısı.yazmayı deli gibi isterken.yazamayan şu ellerimi gerçeğe dokundurma yazısı..belki yüzleşirsem yine yazabilirim.zira duygularım bir çağlayan boğazımdaki yumru hayatımda ki yumru adeta..yazacağım..ama kimsenin okumasınıda istemiyorum aslında..dokunmayın acıyo yani..
