Kafasındaki sesleri artık bastırmak daha da güçleşiyordu...Hatta sesleri susturabilmek için bağırdığında kendi sesini duyamıyordu.
Biri "bu iş çok uzadı diyordu" ,diğeri "kes sesini" öbürü "ben seni parçalarına ayırır üzerinede sigara yakarım "......"......"......."......."
O kadar çok ses vardı ki artık uyuyamıyor,uyusada rüyalar ona bet sesli yeni şarkılar söylüyordu.
Önce hiçbirşey onu mutlu etmemeye başladı.Sonra öfke nöbetleri ...Arkasından yaşamanın gereksiz bişey olduğunu...
İşte tam o anda ciddi bir tehlikenin yaklaştığını anladı...
Kalktı gitti..Hiç de zor olmadı....analattı...anlattı...anlattı....
Şimdi sesler sustu...Minimalist bir ortam hakimdi beyninde...Daha geçen gün kaşlarının aldırma zamanı geldiğini fark etti..
Hayata mı dönüyordu? Yoksa hayat ona mı?
