İçimde günlerdir sessiz bir çığ gibi büyüyen ve bir türlü dizginleyemediğim öfkemi, kıştan bahara geçişin bir sonucu olarak yorumlamak istiyorum.Çünkü beni böylesine öfkelere boğacak belli başlı hiçbirşey yaşamıyorum.
Birilerinden nefret etmek için, gıcık almak için adeta sebep arıyorum.Sanki herkes sıraya girdi.Elimde olsa da dilimde bir kılıç olsa ve ben herkesi kırıp geçirsem..Kellelerini vursam...Ne yapmalıyım.Neye bağlamalıyım bilemiyorum.
Dün akşam dua ettim içimdeki öfkeyi al artık..Sakin bir ruh ver bana ,diye..Umarım kabul eder çünkü beni çok yıpratıyor..
Aranızda psikolog var mı? Bi ses verin nnnnoolluurrrr?